حضانت واژه عربی است که به معنای حفظ کردن، در کنار گرفتن، پرورش دادنو به سینه چسباندن است . در قانون مدنی نیز تحت عنوان نگهداری و تربیت اطفال از ان یاد شده است.
دادگاه صالح
به موجب بند ۷ ماده واحده قانوناختصاص تعدادی از دادگاههای موجود به دادگاههای موضوع اصل ۲۱ قانون اساسی مصوب مرداد۷۶ ونیز ماده ۴ لایحه اصلاح قانون تشکیل دادگاه عمومی وانقلاب مصوب سال ۸۶ و همچنین بند ب ماده ۴ ایین نامه اصلاحی قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب مصوب بهمن ۸۰ حضانت و ملاقات اطفال در صلاحیت دادگاه خانواده میباشد
برابر قانون نگهداری و تربیت اطفال بر عهده زن و شوهر است اما گاهی اوقات به واسطه وجود اختلاف حضانت فرزندبه پدرویامادرواگذارمیشود.
سرپرستی و نگهداری طفلی که پدر و مادر او جدا از یکدیگر زندگی می کنند تا سن ۷ سالگی با مادر است و فرقی نمی کند که این طفل پسر باشد یا دختر و پس از ۷ سالگی حضانت او با پدر خواهد بود و چنانچه بعد از ۷ سالگی در این خصوص بین پدر و مادر اختلاف به وجود آید دادگاه با رعایت مصلحت فرزند حضانت را به پدر و یا مادر اعطا می کند.
اگر مادر در حالتی که حضانت طفل با اوست دیوانه شود یا شوهر کند حق حضانت با پدر خواهدبود
در صورت فوت یکی از والدین حضانت طفل با شخصی است که زنده است هر چند که متوفی پدر باشد و برای فرزند از قبل قیم تعیین کرده باشد
هر گاه در صورت عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی پدر یا مادر که طفل تحت نظارت اوست سلامت روانی یا جسمی طفل دستخوش خطر قرار گیرد دادگاه برای حضانت طفل تصمیم لازم را اتخاذ خواهد کرد مواردی چون اعتیاد به مواد مخدر، فساد اخلاقی، بیماری روانی، سوء استفاده از طفل، ضرب جرح خارج از حد متعارف و … از علائم انحطاط اخلاقی است.
در صورتی که در اثر طلاق یا هر علت دیگری والدین در منزل نباشند هر یک از والدین که طفل تحت حضانت او نیست حق ملاقات با فرزند مشترک را دارد تعیین زمان و مکان ملاقات و سایر مسائل مربوط به آن بر مبنای توافق پدر و مادر است اما در صورت اختلاف، دادگاه تعیین تکلیف خواهدکرد
