البته تشخیص معاملات ربوی از غیر ربوی و اینکه چگونه از معاملات ربوی پیشگیری کنیم، موضوع مهمی است که بسیاری از مردم شاید از اطلاع نداشته باشند.
سود، بهره، ربا، نزول و کلماتی از این دست، همگی به یک معنا هستند؛ ربا در عرف عامه به این معناست که در ازای دریافت مبلغی پول به عنوان قرض، مبلغی بیشتر به عنوان اصل و سود پول به صاحب مال داده شود. سود پول هم در عرف بازار، در ماه متفاوت است و برخیها، از رباخواری به کسب پول و درآمدهای بیشتر میپردازند. اما مصادیق رباخواری چیست؟
مصادیق ربا
اگر دو یا چند نفر طی قرارداد کتبی یا شفاهی توافق کنند تا جنسی را معامله کرده و معادل همان جنس را به شرط اضافه دریافت کنند یا مبلغی را قرض داده و در هنگام استرداد آن، مبلغی اضافهتر دریافت کنند، این توافق «ربا» قلمداد میشود. ربا شامل ربای معاملاتی یا ربای قرضی است. قانونگذار در بند یک ماده یک قانون نحوه اجرای اصل ۴۹ قانون اساسی مصوب سال ۱۳۶۳ در تعریف ربا و انواع آن مقرر داشته است که «ربا بر دو نوع است: الف – ربای قرضی و آن بهرهای است که طبق شرط یا بنا بر روال، مقرض از مقترض دریافت کند. ب – ربای معاملی و آن زیادهای است که یکی از طرفین معامله زائد بر عوض یا معوض از طرف دیگر دریافت کند. به شرطی که عوضین، مکیل یا موزون و عرفاً یا شرعاً از جنس واحد باشند.»
منظور از ربای معاملاتی، خرید و فروش دو جنس یکسان اما نامتناسب در برابر هم است. مثلا یک طرف ۱۰ کیلو برنج طارم درجه یک را در ازای دریافت ۲۰ کیلو برنج طارم درجه یک معامله میکند یا ۱۰ هزار گردوی تویسرکانی را با ۱۵ هزار گردو تویسرکانی معاوضه میکند؛ این نابرابری معامله، ربای معاملی یا همان معاملاتی گفته میشود.
اما ربای قرضی بیشتر از ربای معاملاتی در جوامع مختلف شایع است و در آن فردی، پول یا وجه یا جنسی را به دیگری قرض میدهد و به جای اینکه در انقضای مدت تعیینشده همان میزان جنس یا وجه یا پول را پس بگیرد، چیزی بیشتر از آن را مطالبه کرده و پس میگیرد.
برای مثال فردی ۱۰ میلیون تومان به دیگری قرض میدهد تا ۶ ماه بعد به او بازگرداند. البته به شرطی که پس از ۶ ماه به جای ۱۰ میلیون تومان، ۱۳ میلیون تومان به قرضدهنده بازگرداند؛ این همان چیزی است که به آن ربای قرضی میگویند.
جرم رباخواری
«ربا» در اسلام حرام بوده و هرگونه توافق ربوی بین ربادهنده، رباگیرنده و کسی که معامله ربوی را واسطه میشود، باطل و بلااثر دانسته شده است. از نظر حقوقی، قرارداد ربا بین طرفین، باطل است و اگر طرفین به تعهدات خود عمل نکنند، به دلیل «نامشروع بودن جهت معامله» طبق ماده ۱۹۰ قانون مدنی، این معامله صحیح نیست. فراتر از جنبه حقوقی، از نظر کیفری هم، اگر معامله ربوی بین طرفین اثبات شود، قانونگذار آن را جرم دانسته است.
بر اساس ماده ۵۹۵ بخش تعزیرات قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۷۵، «هر نوع توافق بین دو یا چند نفر تحت هر قراردادی از قبیل بیع، قرض، صلح و امثال آن که جنسی را با شرط اضافه با همان جنس مکیل و موزون معامله کند یا زاید بر مبلغ پرداختی، دریافت کند ربا محسوب و جرم شناخته میشود. مرتکبین اعم از ربادهنده، رباگیرنده و واسطه بین آنها علاوه بر رد اضافه به صاحب مال به ۶ ماه تا سه سال حبس و تا ۷۴ ضربه شلاق و نیز معادل مال مورد ربا به عنوان جزای نقدی محکوم میشوند.»
به بیان دیگر، قانونگذار برای سه دسته از افراد مجازات تعیین کرده و آنها را مجرم دانسته است؛ اول کسی که ربا میدهد، دوم کسی که ربا میگیرد و سوم کسی که واسطه بین رباگیرنده و ربادهنده میشود.
شاید این سوال پیش بیاید که اگر فردی از روی ناچاری اقدام به اخذ ربا کند، آیا باز هم مجرم است؟ در پاسخ به این سوال میتوان گفت که قانونگذار، اضطرار رباگیرنده را از مصادیق رافع مسئولیت کیفری برای وی قلمداد کرده است.
برای مثال، فردی برای تهیه هزینه عمل جراحی فرزندش، مبلغی را با احتساب بهره آن، گرفته و ربا پرداخته است که در اینجا به واسطه اضطرار در پرداخت ربا، وی مجرم نیست و تنها رباگیرنده مجرم قلمداد میشود و باید مجازات شود.